ضع خطا تحت المفرد

 
المفرد[1]، و هو اسم یدلّ على واحد[2]، کقوله تعالى: إِنَّ اللَّهَ هُوَ الرَّزَّاقُ.[3].
المثنّى و هو اسم یدلّ على مفردین متّفقین فی اللفظ و المعنى‏[4]، بزیادة الألف و النون‏ المکسورة رفعاً، أو الیاء و النون المکسورة قبلهما فتحة نصباً و جرّاً، کقوله تعالى: فَإِنْ لَمْ یَکُونا رَجُلَیْنِ فَرَجُلٌ وَ امْرَأَتانِ[5].
تُلحق به أسماء تدلّ على شیئین و لم تکن بشرائطه و تسمّى بـ ملحقات المثنّى»[6] فتعرب بإعرابه و هی: اثنان، اثنتان، ثنتان» مطلقاً (بل

1-سمکۀ،سمکات       درست            جمع مکسر(سمک)،(أسماک) است.
2-ذکری،ذکریات      درست
3-فریسۀ،فرائس       درست
 4-قربان،قرابین       درست
5-خطیئۀ،أخطاء       نادرست          أخطاء جمع مکسر (خطأ)است.جمع های (خطیئۀ) خطایا و خطیئات است.                          
6-طعام،مطاعم        نادرست            مطاعم جمع مکسر(مطعم)است.جمع(طعام) أطعمۀ است.
7-دعوۀ،دعوات      درست
8-کتابۀ،کتابات       درست
9-شَعب،شُعَب       نادرست              شُعب

عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِکٍ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ [صلی الله علیه و آله و سلم] قَالَ:
إِنْ قَامَتِ السَّاعَةُ وَ فِی یَدِ أَحَدِکُمُ الْفَسِیلَةُ فَإِنِ اسْتَطَاعَ أَنْ لَا تَقُومَ السَّاعَةُ حَتَّى یَغْرِسَهَا فَلْیَغْرِسْهَا
اگر قیامت بر پا شود و در دست یکى از شما نهالى باشد، اگر بتواند چنان کند که کمى پیش از قیامت آن را بکارد، باید بکارد
 (بخاری، محمد بن اسماعیل، الأدب المفرد، بیروت، مؤسسة الکتب الثقافیة، چاپ اول: 1406ق، ص 106)

عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِکٍ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ [صلی الله علیه و آله و سلم] قَالَ:
إِنْ قَامَتِ السَّاعَةُ وَ فِی یَدِ أَحَدِکُمُ الْفَسِیلَةُ فَإِنِ اسْتَطَاعَ أَنْ لَا تَقُومَ السَّاعَةُ حَتَّى یَغْرِسَهَا فَلْیَغْرِسْهَا
اگر قیامت بر پا شود و در دست یکى از شما نهالى باشد، اگر بتواند چنان کند که کمى پیش از قیامت آن را بکارد، باید بکارد
 (بخاری، محمد بن اسماعیل، الأدب المفرد، بیروت، مؤسسة الکتب الثقافیة، چاپ اول: 1406ق، ص 106)

الجمع[1]: و هو اسم یدلّ على أکثر من اثنین بتغییر ظاهریٍ أو تقدیریٍ‏[2]، فی مفرده و هو على قسمین:
الجمع المکسَّر[3]، و هو جمع له مفرد یشارکه فی معناه و حروفه الأصلیّة[4] و تَغیّرت صورةُ مفردِه بزیادة أو نقص أو اختلاف فی الحرکات و لو تقدیراً، نحو قَلَم ­ـ أقَلام»، کِتاب­ ـ کُتُب»، اَسَدـ اُسْد»، و هذا الجمع على نوعین:
جمع القلّة: و هو الجمع المکسّر الّذی یدلّ على ثلاثة إلى عشرة، و له أربع صیغ:
اَفْعُل»، نحو: بَحْرـ أبحُر»
أفعال»، نحو قَلَم­

تعریف‏ الکلمة
هی لفظٌ مَوضوعٌ‏ٌ مفردٌ، نحو: علیّ»، علْم»، قامَ»، یقوم»، قُم»، إنّ»، مِن» و سوف»، و هی، اسم، فعل و حرف[1].

[1]. قال ابن مالک فی الألفیّة:
کلامنا لفظ مفید کـ استقم»
و اسم و فعل ثمّ حرف الکلم‏
واحده کلمة و القول عمّ
یرید: أنّ الکلام عند النحاة هو اللَّفظ المفید (أی المُفهم معنیً، یَحسُن السکوت علیه)، کـ استقم» و أنّ الکَلِم­ـ أی: الکلمات التی یتألّف منها الکلامُ‌ـ ثلاثة أقسام: اسم و فعل و حرف (کما دلّ علیه الإستقراء)�

 
تست درس دوم حال
۱) میزالخطا للفرغ ایجاد أسلوب الحال تظاهر ابناء فلسطین . بتحریر أرضهم المقدسة » ( سراسری ریاضی ۷۹) الف ) مطالبین    ب) و هم یطالبون     ج) و هم مطالبین    د) وهم مطالبون
 ۲) شارک . فی المراسیم . زیارة العلماء» عین الصحیح للفراغ لأسلوب الحال : (سراسری هنر ۸٤)
 الف) الطالب ، مطالبین   ب) طالبان ، مطالبان   ج) طلاب ، و طلبوا   د) الطلاب ، وهم یطلبون
 ۳) عین الخطا للفراغ الایجاد اسلوب الحال : حج الحجاج البیت الحرام . الله أکبر

البسیط و المرکّب‏ (باعتبار کمیّة أجزاءه)
الأوّل: البسیط(المفرد) و هو اسم لم یرکّب من کلمتین فأکثر، نحو: علی» و فاطمة».
المرکّب و هو اسم رُکّب مِن أکثر من کلمة جُعل کلمة واحدة، و هو على ثلاثة أنواع:
المرکّب الإسنادی: و هو اسم مرکّب أُسندت إحدى کلماته فی الأصل إلى الأُخرى، نحو: رامَ اللّهُ».
المرکّب الإضافی: و هو اسم مرکّب أُضیفت بعض کلماته إلى أُخرى فی الأصل، نحو: عبداللّه».
المرکّب المزجی: و هو اسم مرکّب لم یکن الترکیب بین کلماته فی الأصل

جمع المؤنّث السالمُ: و هو جمعٌ مؤنّثٌ زیدت فی آخر مفرده الألف و التاء[1] المبسوطة[2]، کقوله تعالى:. ما خَلَقَ اللَّهُ فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ لَآیاتٍ لِقَوْمٍ یَتَّقُونَ[3]، و تُجمع بهذا الجمع أسماء، هی:
 
1. العلم المؤنّث، نحو: فاطمة، فاطمات» و زینب، زینبات».
2. الاسم المختوم بعلامة التأنیث مطلقاً[4]، نحو: معاویةـ معاویات»، کبرىـ کبریات» و صحراءـ صحراوات»، طلحةـ طلحات»[5].
3. الاسم المصغّر لغیر العاقل، نحو: نُهَیرـ نُهیرات».
4. المصد

درباره‌ی فضیلت حضرت فاطمه سلام‌الله‌علیها،
کلام جالب و بی‌نظیری از عایشه (همسر رسول خدا صلّی الله علیه و آله) نقل شده است
و آن این که:

مَا رَأَیْتُ أَحَداً کَانَ أَشْبَهَ‏ کَلَاماً
وَ حَدِیثاً مِنْ‏ فَاطِمَةَ بِرَسُولِ اللَّهِ ص وَ کَانَتْ إِذَا دَخَلَتْ
عَلَیْهِ رَحَّبَ بِهَا وَ قَامَ إِلَیْهَا فَأَخَذَ بِیَدِهَا وَ قَبَّلَ یَدَهَا
وَ أَجْلَسَهَا فِی مَجْلِسِهِ»[1]

من ندیدم هیچ کس را که از حیث حرف زدن و صحبت کردن،
به اندازه‌ی فاط

ادامه یادداشت قبلی: پاسخ به شبهه امتناع صدور اعتباریات لفظی از خداوند متعال و بیان رجوع دلالت وضعیه به دلالت طبعیه -که در مباحث اصول فقه هم تغییرات مهمی ایجاد می کند- (از کتاب سلّم الاصول)
وجه مساس الکلام و الالفاظ مع مصدر
الغیب و ما ترتبط به هذه الاعتباریة بساحة الرب عز اسمه هو التالیف الکلامی دون
نفس الالفاظ و هو امر طبعی غیر لغوی یوجد بین الالفاظ

فتبین ان
خصیصة الوحی هو التالیف الکلامی الذی تخص به الآیات اذ نفس الالفاظ عربیة یستعملها
جمی